Lees het verhaal van Faust in 5 minuten

Op straat botst Faust op de veertienjarige Margarete, ook wel Gretchen genoemd. Overweldigd door haar schoonheid probeert hij haar te verleiden, maar zonder succes. Achteraf roept hij wanhopig de hulp van Mefistofeles in. De duivel verzint een list en zorgt ervoor dat Faust en Gretchen elkaar in de tuin van de buurvrouw opnieuw kunnen ontmoeten. Ditmaal slaat de vonk wel over: in de eerste scène zien we hoe ze in het tuinhuisje voor het eerst in elkaars armen vallen.

Kort daarop vraagt Faust Gretchens toestemming om ‘s avonds naar haar kamer te komen. Haar enige bezwaar is dat haar moeder hen zou kunnen afluisteren. Daarop geeft Faust haar een slaapdrankje mee voor haar moeder – die nooit meer zal ontwaken. In de tweede scène zien we hoe Gretchen bij een Mariabeeld in een nis in de stadsmuur troost zoekt voor haar verdriet.

In de vierde scène ontwaakt Faust na een lange slaap die hem zijn schuld en zorgen liet vergeten. Hij is overweldigd door de pure pracht van de natuur. Daarop vervolgt Faust zijn avontuur met Mefistofeles, waarbij hij allerlei nieuwe beroepen en identiteiten aanneemt. Hij verschijnt als magiër, als alchemist, als uitvinder en als krijgsheer. Gaandeweg wordt Faust steeds grenzelozer in het verlangen zijn macht en eigendom uit te breiden. Hij vat het plan op de natuur aan banden te leggen en meer vruchtbare grond te creëren door een grootschalig inpolderingsproject. Het enige stuk land dat nog niet in zijn bezit is, behoort toe aan een bejaard echtpaar. Faust draagt Mefistofeles op hen te doen verhuizen. De oude geliefden verzetten zich en sterven terwijl hun schamele hut in vlammen opgaat.

Uit de rook van het brandende huis komen vier grijze vrouwen tevoorschijn: Schaarste, Schuld, Zorgenlast en Nood. In de vijfde scène naderen ze het paleis van de hoogbejaarde Faust, maar alleen Zorgenlast kan binnendringen. Zij probeert Fausts vastberadenheid te verzwakken en vertelt hem dat mensen geen vrede en voldoening kunnen vinden in het leven. Hij blijft standvastig en beseft dat de mens zich moet richten op wat haalbaar is binnen het sterfelijke leven. In een laatste poging hem te weerhouden van zijn plannen, verblindt Zorgenlast hem.

In de zevende en laatste scène brengt een engelenkoor Fausts ziel naar de hemel. Daar bezingen een hoop heiligen hun liefde en lof voor de Hemel. Ze worden bijgestaan door andere engelenkoren en de geesten van kinderen die voor of kort na de geboorte gestorven zijn. Gretchen verschijnt in een nieuwe gedaante als Una Poenitentium (‘een boeteling’). Dankzij de smeekbede en de liefde van Una Poenitentium kan Faust zijn aardse last achterlaten en samen met haar opstijgen naar de hoogste hemelse kring. De scène besluit met een koor dat zingt hoe alle aardse dingen reflecties zijn van de Eeuwige Werkelijkheid. Het koor eindigt met de woorden: ‘Het eeuwig-vrouwelijke is wat ons leidt.’