Now Playing: The Indian Queen

Toen het genre van de opera voor het eerst van Italië naar Engeland kwam overwaaien, gaven de Engelsen er hun eigen draai aan. In de zeventiende eeuw hield Engeland namelijk nog sterk vast aan hun sterke traditie van gesproken drama. Terwijl in de Italiaanse traditie alles op muziek werd gezet, werd de Engelse definitie van opera een hybride mix van gesproken drama, muziek en dans, uitgedost in een spectaculaire scenografie. Dit soort ‘laboratorium’ waar de verschillende disciplines samenkwamen, werd een dramatic opera genoemd. Een beetje vergelijkbaar met wat we vandaag kennen als een musical. In zo’n dramatic opera staan muziek en vertelling tegenover of naast elkaar, anders dan in de Italiaanse opera waarin muziek de tekst ondersteunt. De traditionele Italiaanse opera zou in Engeland pas omarmd worden in de achttiende eeuw.

Henry Purcell stond bekend voor zijn muzikale expressie in zijn muziek, naar de normen van de barokperiode. Hij was de componist van de opera Dido and Aeneas, een van de weinige ‘echte’ Engelse opera’s in de zeventiende eeuw. Daarna veranderde hij van koers en schreef hij voornamelijk muziek voor toneelstukken. Zoals eerder aan bod kwam, was het gesproken drama veel populairder in Engeland. Purcell componeerde voor The Indian Queen, maar kon enkel muziek voorzien voor de proloog en het tweede en derde bedrijf. Hij stierf voordat hij de dramatic opera kon afwerken. Zijn broer Daniel Purcell voltooide een ‘masque’, een toneel-, muziek- en dansspektakel, voor het vijfde bedrijf.

Opdracht

Kennen jullie nog voorstellingen of films waar er zowel gezongen als gesproken wordt? Of voorstellingen waar net enkel gezongen wordt? Zo ja, welke?

In zijn enscenering van The Indian Queen heeft Cassiers de bestaande interdisciplinariteit versterkt en vertaald naar een eigentijdse theatraliteit. Hij maakt hierbij gebruik van visuele technologie: de scenografie van de voorstelling bestaat uit vijf projectieschermen van verschillende groottes die zowel verticaal als horizontaal kunnen bewegen en dus verschillende configuraties kunnen vormen. Het verhaal wordt bijgevolg op twee manieren verteld door middel van een film-versie en een live-versie. De twee versies van het verhaal zijn elkaars ontmaskering. De ene versie zegt wat de andere verzwijgt, en omgekeerd. De filmische laag vertelt een uitbundige, barokke versie van de plot, met een focus op de politieke implicaties van het verhaal. Op het toneel speelt zich een sobere versie van de feiten af, inzoomend op het intieme. Op film is het geluid weggelaten. De acteurs spreken live en volgen het ritme van de projectie, al zijn er momenten waarop de synchroniciteit wordt doorbroken. Een ‘bruiteur’ zorgt live voor de geluiden die op film te zien zijn.