Een man begint een gesprek met een klant die net zijn trein heeft gemist. Deze man is ‘l'uomo dal fiore in bocca’, oftewel de man met een bloem in zijn mond: hij heeft een kwaadaardige tumor in zijn mondhoek en zijn dagen zijn geteld. Er ontstaat een vreemd gesprek tussen deze twee mensen: de klant, een vader die net boodschappen heeft gedaan voor zijn vrouw en dochters, vertelt over de gewone gebeurtenissen van zijn dag, en de man met de bloem in zijn mond luistert met de verhoogde intensiteit van iemand die niet lang meer te leven heeft. Tijdens een lange monoloog reflecteert de cliënt op de alledaagsheid van het dagelijks leven, waarnaar de man met een afstandelijke en externe blik kijkt; hij klampt zich vast aan het leven met de kracht van zijn verbeelding, ‘als een plant die tegen de spijlen van een hek omhoog klimt’. Tijdens het gesprek verschijnt zijn vrouw: zij irriteert hem met haar bezorgdheid en haar goede raad. De man met de bloem in zijn mond weigert zich neer te leggen bij het thuisblijven. Hij geniet van de herinnering aan de smaak van sappige abrikozen en vraagt de cliënt om de volgende ochtend de grassprietjes in een plukje gras te tellen: 'Het aantal grassprietjes dat je telt, is het aantal dagen dat ik nog te leven heb.'