RASA [naar La Bayadère]

Na creaties voor onder meer het Weense Staatsballet en het Noorse Nationale Ballet, wordt deze nieuwe kijk op La Bayadère Daniel Proietto’s eerste avondvullende werk. De choreograaf creëert een geheel eigentijdse lezing vanuit zijn fascinatie voor de harmonie die vooropstaat in Marius Petipa’s originele ballet. Proietto verdiepte zich in Petipa’s oorspronkelijke bronmateriaal: Gustave Doré’s illustraties voor Dante’s Divina Commedia. De verwrongen gesculpteerde lichamen van de verdoemde zielen, inspireerden Proietto om harmonie te zien in chaos.

Daniel Proietto herinterpreteert de traditie van de Indische devadasi, de oorspronkelijke tempeldanseressen (of bayadères) en de bewegingstaal van hun sacrale dansen. Het ankerpunt van zijn visie schuilt in de Indische kunstfilosofie en meer bepaald het aloude, meerduidige begrip rasa. Het duidt op een alles overweldigende beleving van een kunstwerk dat de manifestatie van een universeel zelfbeeld teweegbrengt.

Daniel Proietto onderzoekt met RASA enkele van de beduidendste maatschappelijke kwesties die vandaag leven zoals de verbondenheid tussen mensen binnen het multiculturele landschap, het omgaan met ons koloniaal verleden, gelijkheid tussen man en vrouw en genderidentiteit. RASA wordt zo een viering van de mens in al zijn universele diversiteit.

Zowel Proietto in zijn choreografie als Mikael Karlsson in zijn nieuwe partituur laten zich inspireren door talrijke invloeden vanuit de hele wereld. Ingebed binnen de ballettraditie wordt zo een eclectisch ballettheater ontwikkeld waarin het hele gezelschap kan schitteren. De spreek- en zangteksten, gebracht door de dansers en door Guido Belcanto, gidsen de toeschouwer doorheen deze doorvoelde dansvoorstelling.