Johan Inger over Tempus Fugit

Het centrale muziekstuk van Tempus Fugit is de chaconne van Johann Sebastian Bach, in een piano-arrangement. Onderzoekers zijn nagegaan wanneer ze dit stuk moeten situeren in Bachs oeuvre. Ze zijn erachter gekomen dat hij het misschien heeft geschreven toen hij terugkwam van een werkreis. Bij thuiskomst zou Bach vernomen hebben dat zijn geliefde vrouw Maria Barbara onverwacht overleden was. Het is pure speculatie natuurlijk, maar het zou zomaar kunnen dat deze chaconne één lange verzuchting is, een ode aan haar en aan hun liefde samen. Waar of niet: dat idee sprak enorm tot mijn verbeelding.

Ja, die stadia zijn deel van het concept. In de voorstelling zien we een paar. Naar mijn aanvoelen probeert iemand het vrouwelijke personage er telkens van te overtuigen om door te blijven gaan, om niet op te geven. Eigenlijk wil zij rusten terwijl de ander, die nog niet los kan laten, de stadia van rouw doormaakt, tot hij de situatie uiteindelijk aanvaardt. Maar verwacht geen lineair verhaal: misschien is het paar het ene moment weer jong en zie je in een volgend ogenblik hun kinderen. Hoe het ook zij: ook al gebeurt dit alles op een groot podium, toch is het mijn streven om de intimiteit van hun relatie weer te geven.