Exhibition/Twelve Ton Rose/Ten Duets

Exhibition is een choreografie op de tonen van Moesorgski’s Schilderijententoonstelling, gecomponeerd als hommage aan zijn gestorven vriend Viktor Hartmann uit 1874. Ook Sidi Larbi Cherkaoui refereert aan de liefde voor een persoon die er niet meer is. De choreograaf verbindt de Russische virtuoze Berezka met de pivoterende rituele Derwisj en zijn zo eigen vloeiende handbewegingen. Als porseleinen poppen bewegen de vrouwen zich, als zijn ze gevangen in de portretlijsten. De dansers lijken het uit te schreeuwen: een schreeuw om erkenning, om gezien te worden. Een diep-menselijk verlangen dat ons allen verbindt, maakt Exhibition tot een utopische voorstelling.

Trisha Brown (1936 - 2017) is een van de grondleggers van de Amerikaanse dans en een van de grootste spilfiguren uit de 20ste-eeuwse dansgeschiedenis. Voor Twelve Ton Rose, voor de eerste maal opgevoerd in New York in 1996, baseerde Trisha Brown zich op delen uit Anton Weberns Vier stukken voor viool en piano. Ze visualiseert Weberns twaalftoonstechniek in een dynamisch scala aan bewegingsreeksen in geometrische patronen. In een poëtisch spel, waarin licht beweging zichtbaar maakt en duisternis beweging doet verdwijnen, focust Brown op verstilling. Twelve Ton Rose is zonder twijfel een van Browns meest beroerende choreografieën en een meesterwerk van de moderne dans.

“Ik hou van het woord ‘rescue’,” stelt de Canadese choreografe Crystal Pite, “het vat een heel verhaal in een enkel woord. Het lichaam kan op gelijkaardige wijze een verhaal vertellen door middel van de meest eenvoudige handelingen.” Ze herwerkte haar eerste choreografie tot tien duetten waarin telkens één bepaald aspect van ‘redding’ centraal staat. Doorheen een serie van tien subtiele en intieme duetten kan het publiek zelf beslissen wie eigenlijk wie redt en waarvan.

Crystal Pite benadert het menselijke lichaam vanuit een poëtisch perspectief. Haar werk wordt gekenmerkt door een vindingrijke theatraliteit en een scherpzinnige bewegingstaal.