Mahago-wie?

De titel betekent zoveel als ‘de bloei en het verval van de stad Mahagonny’. Dat is een mondvol, maar een goede samenvatting van het verhaal: enkele boeven stichten in Amerika een compleet nieuwe stad die ze de naam Mahagonny geven. Het is een plek waar je tegen betaling al je verlangens en lusten in vervulling kan laten gaan. De stad kent een grote aantrekkingskracht en het geld stroomt, maar het genotsoord gaat uiteindelijk ten onder aan de immorele uitspattingen van zijn inwoners.

lees het verhaal van Mahagonny

De opera klaagt op satirische wijze de kapitalistische samenleving aan waarin alles te koop is. Het was een slimme keuze van auteur Bertolt Brecht om de exotische naam Mahagonny aan de stad te geven: het klinkt onbekend, fantasievol, spannend en aantrekkelijk. Bovendien lijkt het alsof hij in de toekomst kon kijken: Engels klinkende woorden associëren we vandaag nog steeds met alles wat nieuw, hip, trendy en gesofisticeerd is. Dat de fictieve stad met verzonnen naam in Amerika ligt, het moederland van het kapitalisme, is ook geen toeval…

Ook de componist Kurt Weill was van mening dat er in de kunsten meer ingezet moest worden op sociaal geëngageerde thema’s en werkte meerdere malen samen met de gelijkgezinde Bertolt Brecht. Zoals Brecht experimenteerde met nieuwe theatervormen om een breed publiek te activeren, zocht Kurt Weill naar nieuwe klanken. Hij combineerde populaire deuntjes met de grote tradities van de klassieke muziek en doorbrak de clichés, wat een fris en swingend resultaat gaf. Zo hoor je in Mahagonny zowel grote operakoren en symfonische grandeur als entertainende jazz- en cabaretmuziek die ver van opera staat. Hij knipoogt naar Bach en andere grootmeesters en vermengt ze met volkse klanken op een spitsvondige manier.

'Ik heb nooit een verschil gezien tussen serieuze en lichte muziek. Er is alleen goede muziek en slechte muziek.'

Kurt Weill

Dat zijn muziek als volks en vulgair werd beschouwd, zag Weill als een compliment: 'Ik heb nooit een verschil gezien tussen serieuze en lichte muziek', zei hij. 'Er is alleen goede muziek en slechte muziek.' De nazi’s hadden ook een duidelijke mening over wat goed en slecht was, waardoor de Joodse componist net zoals Brecht tijdens de oorlog naar Amerika vluchtte. Weill bleef zoeken naar nieuwe muzikale stijlen die het brede publiek konden aanspreken. Hij maakte carrière als succesvolle musicalcomponist op Broadway en stierf in New York in 1950.