Eva Veronica Born
‘Het is de eerste keer dat ik een scenografie ontwerp voor een double bill. Ik heb erover nagedacht hoe ik de twee stukken die inhoudelijk weinig met elkaar te maken hebben toch met elkaar kon verbinden – niet in het minst ook om redenen van duurzaamheid en ecologie. Daarom heb ik een heuvelachtig landschap ontworpen dat je terugziet in de beide producties maar waarin de sfeer helemaal omslaat.
In Petroesjka bevinden we ons in een soort post-humane wereld, die herinneringen oproept aan een woestijn of een sneeuwlandschap. De heuvels zijn bedekt met een zacht grijs-wit tapijt, dat een beetje aanvoelt als gras. Ella Rothschild en ik hebben het vaak gehad over een eindeloosheid die we wilden suggereren – wat niet zo eenvoudig is, aangezien de black box van de scène per definitie eindig is. Om toch dat gevoel te creëren hangt er achteraan een wit, doorzichtig doek waar je blik naar getrokken wordt. Tal van natuurlijke elementen op de scène moeten je het gevoel geven dat je echt buiten, in de wildernis bent.
Voor Die sieben Todsünden wilden we dan weer de sfeer oproepen van the American dream. In Die sieben Todsünden volgen we Anna onderweg van stad naar stad. Ze is op een voortdurende roadtrip, tussen ergens en nergens in, op een lost highway. De sfeer is volledig anders dan in Petroesjka. De heuvels zijn dit keer in het zwart gehuld, wat aan asfalt doet denken. Langs de kant van de weg staat een reusachtig billboard waarop de zeven hoofdzonden in felle kleuren worden geprojecteerd – in het libretto van Bertolt Brecht wordt aan elke zonde een eigen kleur toegewezen. Het gevoel van vergane glamour bekruipt je.’
